Grootser maar nog steeds knus
Nijmegen wordt maar verwend met festivals en concerten. Voorgaande weken bood de keizerstad ruimte aan Muse, Rocking Park en Kids n Billies. Over een kleine twee weken staat een weeklang de Affaire op het programma en vandaag is het tijd om de trommelvellen te testen met de tweede editie van Fortarock, the festival.
Zeer gevarieerde programmering zorgt voor hoogtepunten en dieptepunten
Metalfestivals worden steeds meer schaars in Nederland. Het retecommerciële Mojo ziet er weinig brood meer in, maar toch telt Nederland duizenden fanatieke liefhebbers van het genre. Een deel van deze harde kern strijkt deze bloedhete zaterdag neer in het Brakkenstijnpark om enkele grotere en kleinere namen uit ‘de scene’ aan het werk te horen en te zien.
Het aanbod van het festival, binnen deze uithoek van de rockmuziek, is gevarieerd. De versnippering qua stijlen binnen het programma op de twee podia (in een tent en buiten, met beide volop ruimte voor alle bezoekers) heeft tot gevolg dat niet alle bands evenveel gewaardeerd worden (binnen het wereldje heeft men bijvoorbeeld een broertje dood aan zogenaamde emo), alsmede er ook een groot verschil is in niveau tussen de onderlinge bands die op Fortarock staan.
Voorbeelden van tegenvallers zijn onder andere het Amerikaanse Ex Deo (metal flirt met Romeinse thematiek) en het Poolse Decapitated (moderne metal), beiden spelend in de bloedhete zon in de middag, kunnen maar mondjesmaat boeien met hun weinig originele muziek. Het eveneens Poolse Behemoth weet de hooggespannen verwachtingen niet waar te maken. De band die al jaren als één van de vaandeldragers van de betere death/blackmetal bekent staat, speelt vandaag op veilig en komt niet boven de middelmaat uit.
Van Baroness kan dat allerminst gesteld worden. Het Amerikaanse viertal, dat twee zéér, in het oor springende, rock/metal-albums heeft uitgebracht, te weten Red Album en Blue Album, overtuigt van begin to eind. De eigenzinnige gitaarpartijen, overmatig gedrenkt in effecten, gieren om het hardst wie de meeste aandacht op zich weet te richten. Een strak spelende, inventieve, bassist en dito drummer leggen de basis voor mooie composities die zowel heftig als hypnotiserend zijn. Deze band maakt hun vooruitgesnelde faam meer dan waar.
Het Scandinavische Watain, dat Deicide vervangt, heeft de tamtam in metalland ook flink laten klinken. Het monsterlijk ogende vijftal pretendeert de meest duistere muziek te maken dat de wereld ooit te horen heeft gekregen. Dit blijkt een totale sof want Watain is alles behalve vernieuwend. Toch weten de Zweden een prima potje primitieve black metal op de planken te brengen en soms zelfs even middels catchy(!) refreinen de meezingers op hun hand te krijgen. Liefhebbers van Venom en Celtic Frost zitten goed bij deze band, die hun plekje op Fortarock, in tegenstelling tot hun opschepperij,wel zeker rechtvaardigt.
Gelukkig heeft de organisatie ook oog voor vaderlandse acts. Zowel Textures als Hail of Bullits behoren tot het beste wat Nederland aan metal te bieden heeft. Beide bands staan geprogranmmeerd in het begin van de middag. De laatstgenoemde is een allstarband van Nederlandse metalmusici die hun sporen al lang verdiend hebben in de jaren negentig. Het vijftal speelt een solide set old school death metal. Hoewel de stembanden van brulboei Martin van Drunen de tand des tijds niet echt doorstaan hebben, mag dit clubje liefhebbers rekenen op een flink applaus, en dat verdienen ze ook.
Oudgedienden, dat kan ook gezegd worden van het Amerikaanse viertal dat sedert de jaren negentig onder de naam Fear Factory opereert. Hoewel de hoogtijdagen van deze band al jaren verstreken is, maakt de formatie (met inmiddels Gene Hoglan van het legendarische Death als drummer) een comeback. Deze band is zowel letterlijk als figuurlijk vet. ((((zie foto?)))) Het industriële metalcommando speelt ambachtelijk strak, er is geen speld tussen te krijgen en alle naadjes en kiertjes zijn opgevuld. Gevolg is dat Fear factory, ondanks dat het wel degelijk doet wat het moet doen en ook tijd maakt voor hun hits, een tamelijk saaie set speelt. Simpelweg, omdat de muziek je de adem beneemt en helemaal geen ruimte laat voor wat hoognodige frisse lucht.
Waarom de organisatie ervoor heeft gekozen om Killswitch Engage (vroeg in de avond) en Bullit for my Valentine (afsluiter) op het programma te zetten is mij een raadsel. De Amerikaanse uitverkoop-rock (want metal is het nauwelijks te noemen) wint alleen de zieltjes van dertien en veertienjarige (emo) bakvissen. Hoewel de beide bands hun show zeer enthousiast brengen en uitermate strak spelen, hebben ze op een echt metalfestival als Fortarock is, werkelijk helemaal niets te zoeken.
Hetgeen Suicidal Tendensies tot de officieuze headliner van Fortarock kroont. Deze veteranen bouwen met fantastische (sessie)muzikanten een waar feestje op de buitenstage. Volk op het podium, een verdwaalde crowdsurfer; dit is wat je wil zien bij deze band; energie te over.
Het zorgt voor het toefje op de metaltaart van een festival met fans van allerlei pluimage, dat zich niet uit de weg laat slaan tijdens een buitje regen (tijdens Kreator) of piektemperatuur van 30 graden in de zon (tijdens Ensiferum). Metal will never die! En dat is te danken aan de hondstrouwe liefhebbers van het genre.
Getagd onder
