Vrijdagavond 4 juni spraken Vrouwkje Tuinman en Andrea Stultiens in de Paraplufabriek met Erik Jan Harmens over hun project 'Intensive Care'. In de grote, witgeverfde expositiezaal zat het publiek op kartonnen dozen te luisteren naar het interview en te kijken naar geprojecteerde foto's op de wand. Door middel van fotografie en tekst vertellen Andrea en Vroukje over het onvoorstelbare van de plotselinge dood van hun zusje en beste vriend, die door een auto-ongeluk om het leven zijn gekomen.
Vrijdagavond 4 juni spraken Vrouwkje Tuinman en Andrea Stultiens in de Paraplufabriek met Erik Jan Harmens over hun project 'Intensive Care'. In de grote, witgeverfde expositiezaal zat het publiek op kartonnen dozen te luisteren naar het interview en te kijken naar geprojecteerde foto's op de wand. Door middel van fotografie en tekst vertellen Andrea en Vroukje over het onvoorstelbare van de plotselinge dood van hun zusje en beste vriend, die door een auto-ongeluk om het leven zijn gekomen.
Andrea Stultiens legt ziekenhuis, rouwcentrum en uitvaarten met haar camera vast. Vrouwkje Tuinman schrijft in haar gedichten over het leegeten van de koelkast van haar vriend en over de sjaal die ze, wakend bij zijn bed op de IC heeft gehaakt. De beelden en gedichten delen hun weinig sentimentele, maar eerder alledaagse benadering van de dood en wat deze losmaakt. Daarin hebben beide dames elkaar gevonden.
Ze benadrukken dat het project 'geen rouwverwerking' is. Vroukje: "Ik schrijf over wat me interesseert, en de afgelopen achttien maanden sinds het ongeluk, is dit het enige wat me interesseerde." Andrea nam de tweede keer dat ze naar het ziekenhuis ging, haar camera al mee. "Ik werk vanuit observatie. De I.C. bleek heel anders te zijn dan ik via 'de media' had leren kennen. Daar is het altijd zo'n toestand. Dat was hier helemaal niet. Het was meer een soort bubbel waar we inzaten."
De dames vonden hun 'bubbel' een mooie ervaring, zo vertellen zij het gefascineerd luisterende publiek in de expositiezaal. Vroukje: "We zweefden met zijn allen los van de gewone buitenwereld. Misschien wil ik dat gevoel wel blijven vasthouden. Mijn vorige psychiater zei dat ik bleef hangen; dat ik niet wilde beginnen met verwerken. Ik heb nu een andere. Dat verwerken komt nog wel."
De dood en alles wat daar omheen hangt, wordt door Vroukje en Andrea als 'veel banaler' ervaren dan dat het altijd wordt gepresenteerd. Vroukje: "Ik vraag me dan bijvoorbeeld af hoe mijn vriend er inmiddels uit zou zien, onder de grond. Daar mag je je blijkbaar niet mee bezighouden. Maar ik kan echt een uur zitten bedenken of zijn overhemd nog wel een beetje wit zou zijn, na al die tijd. In dat banale hebben we elkaar wel gevonden."
Als Erik Jan Harmens, de interviewer, ons vertelt dat hij na de dood van zijn vader niets anders kon doen dan het nauwkeurig overschrijven van de chemische samenstelling van het goedje waarmee hij is ge-euthanaseerd, breekt er een lach van herkenning door op het gezicht van beide geinterviewden. Zo gaan kunstenaars blijkbaar om met de dood van hun dierbaren; de dichter dicht, de fotograaf fotografeert en de schrijver schrijft.
Intensive Care is een (foto)boek en een tentoonstelling die van 7 mei t/m 6 juni in Utrecht te zien zijn.
Andrea Stultiens (1974) vertelt verhalen met haar foto's. Ze exposeert internationaal en bracht verschillende boeken uit. Onlangs won ze de Bouw in Beeld-prijs.
Vrouwkje Tuinman (1974) is dichter, schrijver en journalist. Haar laatste roman Buurvrouw verscheen in 2008. Momenteel schrijft ze aan korte verhalen voor muziektheater.
Getagd onder
