Sinds 2014 publiceert Wintertuin Uitgeverij zogenaamde chapbooks: een soort proefuitgave als eerste kennismaking met een beginnend auteur. Liefhebbers kunnen hun hart ophalen aan de korte verhalen en personages in Toch zonken ze niet van Max Hermens: “Ik haat het idee dat ze zielig zijn. Of niet weerbaar.”
In 2015 recenseerde hij voor Ugenda vier chapbooks en nu is Max Hermens zelf de auteur. De verhalen in zijn bundel Toch zonken ze niet gaan over jongeren op het platteland. Ze zitten allemaal op de een of andere manier in lastige situaties. Hermens biedt een kort inkijkje in hun leefwereld. De lezer zit heel dicht op hun huid, maar tegelijkertijd blijft er toch afstand. Er wordt niks moralistisch ingevuld maar wel een hoop gesuggereerd. Ik kan me in veel beschreven situaties en beschrijvingen herkennen, af en toe heb ik ook hardop gelachen.
Het échte schrijfwerk heeft hem ongeveer een half jaar geduurd, maar hij had al wel kladversies klaarliggen toen hij aan de slag ging. Hermens kreeg begeleiding van Willem Claassen en Joost Oomen. Zij hielpen hem met het vormgeven van de personages en de structuur van de verhalen. Het eindresultaat mag er wezen. Er zitten prachtige, poëtische zinnen in en de schrijver schetst beelden die zó in een korte film kunnen. Ugenda stelt Max een aantal vragen.
Het boekje begint met een citaat uit The Adventures of Huckleberry Finn: ‘It’s the little things that smoothes people’s roads the most.’ Waarom?
“Het citaat past mooi bij de verhalen in deze bundel. Het zijn kleine verhalen over kleine - letterlijk en figuurlijk - mensen, die ogenschijnlijk onopvallende dingen meemaken, little things. Maar die dingen betekenen voor hen - gezien de context waarin ze gebeuren - juist heel veel.”
De bundel in z’n geheel lijkt te gaan over jonge mensen in een arm milieu, die toch niet helemaal ‘gezonken’ zijn. Ze lijken eerder veerkrachtig.
“Ik ben het helemaal met je eens. Ik wilde graag schrijven over sommige dingen waarmee ik als kind te maken had, en ook de kinderen met wie ik opgroeide. Maar ik haat het idee dat ze zielig zijn. Of niet weerbaar. Ik wilde ze juist actief laten zijn en ieder op zijn eigen manier laten omgaan met z’n problemen. Soms gaat dat mis, maar meestal ook goed. Ik wilde vooral laten zien hoe ze omgaan met moeilijke situaties en daarmee hun weerbaarheid tonen.”
Het verhaal Een echte ridder zit vol met verklede figuren; het leven lijkt even één groot toneelspel. Kun je daar wat meer over vertellen?
“Het gaat inderdaad over maskers en de rollen die we spelen in de sociale wereld. Ik ben sowieso gefascineerd door maskers, juist omdat ze vaak meer blootgeven dan verhullen. In dit verhaal is er een soort contrast tussen de ridder, die zijn rol heel serieus neemt, en de andere feestvierders, waarbij de maskers niet echt iets betekenen. Het is juist zijn ernst die tot conflict leidt. Maar hij heeft uiteindelijk toch de mogelijkheid om zich te ‘bewijzen’ als eervolle ridder, alhoewel niemand dat echt merkt.”
Alle personages lijken uit hetzelfde dorp te komen. In hoeverre kun jij jezelf identificeren met deze personages? En zou je ook zulke verhalen kunnen of willen schrijven, maar dan gesitueerd in een metropool?
“Moeilijke vraag. Ik herken me vooral in sommige aspecten van de personages, maar die plattelandse setting trekt mij ook heel erg omdat deze zo dicht op de natuur staat. Omdat de natuur nog een echte aanwezige rol speelt in hun levens. Dat is in een metropool toch anders en dat interesseert mij als schrijver misschien iets minder, maar ik wil niks uitsluiten haha!”
Nieuwsgierig geworden? Hier kun je Toch zonken ze niet bestellen.
Uitgeverij Wintertuin heeft nu ook tijdelijk een kerstactie waarbij je de chapbooks van Max Hermens (Toch zonken ze niet) én van Merel van Slobbe (Aan de rand van een lichaam) samen met korting kunt bestellen.
Getagd onder
