Uiteindelijk danst iedereen op Drift

De ideale samenleving is één grote familie, maar getuige alle haat om ons heen is dit absoluut niet het geval. Ik zie scheel van de aanslagen. Godzijdank hebben we feesten als Drift, die in mijn ogen altijd een duwtje in de juiste richting geven, omdat iedereen gewoonweg geniet (van elkaar). Vreugde biedt weinig plek voor haat. Critici zullen terugkaatsen dat zo’n familiegevoel onmiddellijk verdwijnt als de drugs stoppen en de muziek uitwerkt, bla bla bla, maar als je denkt dat zíj poep praten hoor dit dan: iemand schreeuwde op Drift Witte Donderdag in mijn oor dat ongeloof de laffere versie van geloof is. Nu jij weer…

De slag van een hand op mijn rug. "Da zei mijn leraar gister! Da over geloof en ongeloof… Wa vinde gij da van?" Ik? Nou, ik vind daar bar weinig van, Brabantse gast die ik slechts twee keer heb ontmoet. Op straat zou ik je ontlopen, geloof me, maar dat kan hier helaas niet. Vooral verafschuw ik de quasi-filosofie die je op me gooit, terwijl je praat in lelijke zinnen en dubbele woorden. Dit is een feest, een gezellig feest, en eigenlijk wil ik gewoon dansen. Er zijn (oude) bekenden en het bier smaakt heerlijk, de muziek klinkt goed, ik wil vrij zijn. Eigenlijk wil ik gewoon dansen. "Eigenlijk", antwoord ik de jongen, "eigenlijk…. eigenlijk wil ik gewoon dansen".

De dansvloer(en)

Dus ik die dansvloer op. In de grote zaal van de Doornroosje hangen enorme schermen achter de DJ. De visuals die daarop verschijnen hullen de donkere zaal in een vreemde gloed. Het is druk (uitverkocht) en zoals altijd op feesten als dit hebben de aanwezige mensen een tijdje nodig om hun plek te vinden. Er zijn drie zalen: de grote zaal, de kleinere zaal daarnaast en het nog kleinere café. In de twee grote zalen bestaat de muziek grotendeels uit techno en house. De donkere zalen bieden een perfect landschap voor de harde en meedogenloze bassen van techno. Het café biedt een ander perspectief: hier wordt vooral tropische en dus meer dansbare muziek gedraaid. De open, goed verlichte ruimte sluit prima aan op de lichte muziek.

Draaiend de nacht in

Een vlakke hand op mijn schouder. "Zeg, kende gij mijn zus aigelijk? Die doet dezelfde studie als gij, moar ze is wel ’n paar joarkes jonger." Naast de Brabantse jongen staat nu een lang, paardachtig meisje. Ze mist helaas de sierlijke bewegingen van een merrie, maar haar gezicht heeft wel de vorm van een paardenhoofd. Ik schud haar hoef. "Hoef is-‘t?", vraagt ze met een overbeet. Ik steek een verhaal af dat het goed gaat en dat ik me vermaak, heel goed zelfs. Als ik naar links kijk zie ik dat mijn vrienden zich amuseren op de dansvloer. "Dat wil ik ook", zeg ik, wijzend naar mijn vrienden. "Wa wilde gai ook?" Ik lach. "Nou, eigenlijk…. eigenlijk… eigenlijk wil ik gewoon dansen." Dus ik wederom die dansvloer op. Op dat moment zie ik mijn vrienden vertrekken uit de grote zaal. Ik sluit me bij ze aan en samen gaan we richting het café. Daar is de sfeer compleet anders.

Dansen in het café 

De duisternis en muziek van de grote zaal bieden mogelijkheid tot introspectie. Je kunt bij wijze van spreken je ogen sluiten voor drie uur en niet gestoord worden. Als je in het café je ogen sluit staan er binnen de kortste keren drie volstrekt onbekenden om je heen te draaien, schreeuwend dat je moet dansen. "Oké, oké", antwoord ik, "als jullie dat willen…" en ik zet mijn beste been voor. Al lijk ik volgens mij op een bejaarde buikdanseres als ik dans, de rest van het café is tevreden met mijn bewegingen. Ik ga draaiend de nacht in. Iedereen danst. Twee glazige ogen duiken voor me op. Het is mijn Brabantse neef. Ik twijfel even, maar zijn dronken lompheid stemt me mild. Ik bied hem mijn bier aan, en zeg: "Sorry voor zojuist man, ik bedoelde het niet zo. Ik wil ook echt wel met je zus praten, geloof me, maar ik wilde net gewoon heel graag dansen. Toen ik mijn vrienden zag, weet je, toen ik hen plezier zag hebben. Sorry man, mijn excuses. Ik bedoelde het echt niet zo." De jongen kijkt me strak aan. Hij schudt zijn hoofd. "Nee, widde wa? Pak da biertje terug, ik hoef’t nie. Gaij had gelajk." Zijn ogen kijken me door een bril van alcohol aan. Hij slaat me in mijn buik en zegt: "Aigelijk…. Aigelijk… aigelijk wil ik ook gewoon dansen…" Je snapt het al: hij die dansvloer op. En zo blijkt maar weer: uiteindelijk krijgt Drift Witte Donderdag iedereen aan de dans. Zelfs het vervelende Brabantse neefje van de familie.

Foto van Mark Ooms