Fresku; de lach en traan van de Nederlandse hiphop

Fresku is zowel de lach als de traan van de Nederlandse hiphop. Zo noemde de Volkskrant hem een ‘hiptobber’: een rapper die teksten schrijft over twijfel en zich niet snel in de buurt waagt van zelfverheerlijking. Die ernst compenseert hij met speelse nummers als Lamballen en Sitcom, maar ook met Youtube-typetjes Gino Pietermaai en Willy Keurig. Lamballen doet Fresku echter niet meer: in 2015 verscheen zijn derde album, nu is het tijd voor een theatershow. En raad eens wie daar aanwezig was?

"Jezus", opent Fresku zijn theatershow, "wat zijn jullie met veel", en dat zijn we ook. De schouwburg zit aangenaam vol. Het is al een plezier om Fresku ten tonele te zien verschijnen: slungelig, ietwat bollig, en gekleed alsof hij een zondagavond op de bank gaat doorbrengen. Maar ook inhoudelijk amuseert hij. Hij gidst ons zonder schaamte door zijn leven, dat begon in Nederland (zijn moeder is Brabants, zijn vader Antilliaans), waarna hij in ’94 bij zijn vader op Curaçao ging wonen. In 2001 verkaste Fresku als 15-jarige weer terug naar Nederland. Een leven dus dat bol staat van cultuurwisselingen.

Een maskerade

Die omslagen (van Curaçao naar Woensel, ga er maar aan staan), zijn een vruchtbaar fundament voor een cabaretshow, zo moet Fresku gedacht hebben. En dat zijn ze ook. Uit zijn verhaal wordt ook duidelijk hoe Fresku de rapper is geworden die hij nu is: een twijfelaar, die pleisters van humor op zijn wonden plakt. En ook al is die humor mij soms een beetje te flauw, hij overtuigt wel. Zijn cursus ‘vriendelijk racisme’ bijvoorbeeld. "Jij bent tenminste wél welbespraakt", zei iemand tegen Fresku. Of een andere: "wat goed dat jij wél voor je kind zorgt". En net als zijn monologen te lang lijken te duren, verrast hij ons met de vermakelijke typetjes Willy Keurig (een Brabander) en Gino Pietermaai (een Antilliaan). Het is geen hogere wiskunde (maar wel psychologie van de koude grond) om te stellen dat Willy en Gino deels gebaseerd zijn op Fresku’s ouders. Willy is de grofgebekte Brabander, de grove goedzak die het liefst iedere dag gehaktballen eet en de hele dag halve liters bier van het goedkoopste merk drinkt. Gino is het Antilliaanse haantje: kinderen meppen is volgens hem pedagogisch verantwoord, vrouwen zijn ‘bitches’ of ‘hoeren’ en vreemdgaan is een norm, geen zwakte. Typisch Fresku: de typetjes zijn voor óns vooral vermakelijk, maar geven tegelijkertijd uitdrukking aan de pijn die zijn ouders hem door de jaren heen hebben aangedaan.

Vlees-noch-mis

Laat ik echter vooral niet over Fresku’s tekortkomingen heenkijken. Ik moet eerlijk zijn: hij is (nog) geen cabaretier. Daar mist hij de verve, snelheid en timing voor. Dat haalt helaas soms de vaart uit zijn show. Daarnaast kan Fresku nét niet met de top van de Nederlandse hiphop (Typhoon, Sticks & Rico) mee. Vlees-noch-vis dus, zou je zeggen, maar dat is absoluut niet het geval. Fresku heeft namelijk het grote voordeel van de sympathie - het is moeilijk om hem niet te mogen. En met het oog op de verkiezingen in april doet hij exact datgene wat Nederland op dit moment nodig heeft: bruggen bouwen tussen verschillende culturen. Humor en ernst zijn de bouwstenen.Hoewel Fresku dus nog beginnersfouten vertoont, zit er ongelofelijk veel potentie in zijn voorkomen. Hij is een verhalenverteller (zoals iedere Antilliaan, volgens hemzelf) en een geboren entertainer, en dat is precies wat een comedian nodig heeft. Voeg daar nog zijn gave voor muziek en rijmen aan toe, en ik krijg nu al zin in zijn volgende show. Ik hoop dan ook oprecht dat die er komt, omdat ik zie dat de verschillende culturen die Nederland bevolken steeds verder uit elkaar drijven. Fresku (moslim, Antilliaan én Eindhovenaar) is het centrale, multiculturele punt. Ik stel voor dat we allemaal naar zijn shows blijven gaan - dan komen we steeds dichter bij het centrum, en steeds dichter bij elkaar.