Het is weer lekker vol in de Thiemeloods, de verwachtingen zijn hoog gespannen. Op het podium staan vier gerenommeerde jazzmusici. Saxofonist Chris Cheek, all the way from the USA, Jamie Peet op drums en twee Marken: MarkI (Rhodes), bespeeld door Rembrandt Frerichs en Mark II is bassist Mark Haanstra. Het kwartet speelt alleen eigen stukken.
Het begin is zwoel en sfeervol. Keeper of the Eastern Door, geïnspireerd op Mohawk van Charlie Parker, bouwt via fraaie Rhodes klanken en lange tenorlijnen naar een spannende finale.
The Fountain Head is lekker snel, in een intermezzo schildert Rembrandt (inkoppertje) prachtige kleuren uit zijn Rhodes met behulp van een vintage (Line 6) gitaar effect apparaatje, veel choruseffecten, distortion, resonantfilters, allemaal prachtig en effectief. De Realistic synth/arpeggiator zorgt voor een moderne groove en Jamie kan zich uitleven in vele ritmische ideeën.
Chris Cheek – foto © Jan Panis
Lunar, een stuk van Chris is een wat dromerige ballad die in het begin zonder bas en drum wordt opgezet, en zo Chris ruimte geeft om legato lijnen te spelen en uiteindelijk Mark de gelegenheid geeft zijn geweldige kunnen te tonen in een fraaie bas-solo op zijn vintage P bass. Jammer dat voor het publiek de bas niet echt en met impact klinkt.
Chris speelt ook sopraansax, maar mist naar mijn smaak een beetje lyriek op dit instrument – ook speelt hij ook hier weer met weinig staccato. De pianopartij is erg spannend en vol verrassingen en (ver)kleuringen. Er gebeurt veel, het zeer virtuoze maar drukke spel van Jamie zit de muziek wat in de weg.
Chris Cheek en Mark Haanstra – foto © Jan Panis
Bucky’s blues van Chris lijkt niet echt op een blues, meer een bossa-blues. Rembrandt speelt à la Hancock, afwisselend op akoestische piano en Rhodes, Mark zoemt heerlijk als Paul Jackson. De cadensen van Cris blijven wat saai en teveel legato en klinken wat obligaat.
Een schitterend en rustig stuk van Mark (titel is me ontgaan) opent na de pauze. Ook hier een grote rol voor Rembrandt op piano en ook met een Mannborg harmonium dat prachtig mengt. Gedempte snaren in de piano zijn smaakvol gekozen en zorgen voor fijne percussieve accenten, Frerichs bewijst wederom een subtiele tovenaar met klank te zijn. Opvallend is, dat na de pauze Jamie veel bescheidener drumt, wat veel rust en openheid geeft.
Mark Haanstra – foto © Jan Panis
Cheek’s Up Early geeft Jamie Peet ruimte voor een spetterende solo. De drums spelen niet alleen ritmische patronen maar ook melodische lijnen, echt indrukwekkend. Chris houdt het nog steeds beschaafd en gaat nooit echt uit zijn dak, ook niet in het erop volgende stuk.
En dan is het 22:15 De band is ingefluisterd dat er na die tijd niet meer mag worden gespeeld, maar ze besluiten toch een laatste stuk te spelen. Chris heeft het beste tot het laatst bewaard en gaat eindelijk uit zijn dak op tenor. Spannend, scheurend, slepend en fantastisch begeleid door de rest van het kwartet. Dit had voor mij langer mogen duren.
Rembrandt Frerichs – foto © Jan Panis
Zijn de verwachtingen uitgekomen? Niet helemaal wat mij betreft dus, en net toen men op stoom kwam, moest er worden gestopt. Er was zelfs geen tijd voor een toegift. Misschien een idee om een JIN-concert om 20 uur te laten beginnen!?
Alles bij elkaar toch een mooie avond, met een enthousiast publiek. Wat worden we in Nijmegen verwend met veel goede jazz, deze keer door JIN in de sfeervolle Thiemeloods.
