How to blow up a pipeline is een unieke kijk op de klassieke heistfilm. Ondanks een ietwat simplistisch script weet de film de aandacht vast te houden, en iets te zeggen over een onderbelicht onderwerp: de plek van radicale politiek in het verkleinen van de impact van klimaatverandering.
Regisseur Daniel Goldhaber’s nieuwe film How to blow up a pipeline is gebaseerd op het gelijknamige non-fictieboek van schrijver Andreas Malm. Malm beargumenteerd in zijn boek dat sabotage van CO2 uitstotende machines van met name grote bedrijven de enige logische stap is die alledaagse mensen kunnen nemen om klimaatverandering tegen te gaan. In een wereld waarin de overgrote meerderheid van de broeikasgassen door een klein aantal bedrijven wordt uitgestoten, hebben alledaagse mensen anders weinig impact op klimaatverandering. Hoe moet zo’n boek verfilmd worden tot een speelfilm? In het boek beschrijft Malm de noodzaak van en de methoden tot grootschalige sabotage, in de film wordt een verhaal getoond van mensen die het daadwerkelijk uitvoeren.
How to blow up a pipeline vertelt ons het verhaal van een diverse groep klimaatactivisten die bij elkaar komen om een slag te slaan tegen de fossiele industrie. Ze zijn van plan om een oliepijpleiding in West-Texas op twee plekken op te blazen. Dit moet ertoe leiden dat de olieprijzen genoeg stijgen om duurzame energiealternatieven aantrekkelijker te maken. Terwijl we hen volgen op deze missie, wordt het verhaal af-en-toe onderbroken door het achtergrondverhaal van een van de personages. We komen erachter waarom ieder van hen deelneemt aan deze gevaarlijke missie. Veelal zijn ze persoonlijk geraakt door de fossiele industrie. Ze hebben gezondheidsklachten door de vervuiling van een raffinaderij, of een familielid is overleden door de gevolgen van een hittegolf. Dit werkt goed om ons de motivaties van de personages duidelijk te maken. Het script is niet ingewikkelder dan het moet zijn, en het acteerwerk door de redelijk onbekende cast, is alleen maar als goed te beschrijven.
Visueel lijkt How to blow up a pipeline meer te maken te hebben met een heistfilm uit de jaren 70 dan een moderne thriller. Dit geeft de film een interessante look. Bovendien moet de film gezien worden als een bijzonder creatief gebruik van het heistfilm-genre. Waar we bij de meeste heistfilms een bende boeven volgen die een grote buit binnen willen halen, volgen we bij deze film een groep idealistische, jonge mensen. Ze handelen niet om er zelf beter van te worden, maar om de wereld te verbeteren of, in hun ogen, zelfs te redden. Door de film heen wordt er geworsteld met de vraag of hier sprake is van terrorisme. Als publiek worden we meerdere malen gevraagd stil te staan bij deze vraag. De personages zelf doen dit echter niet te lang. Buiten een scene waar ze hierover in discussie gaan, doen ze simpelweg wat ze moeten doen. Vragen over hoe hun acties bestempelt moeten worden zijn bijzaak wanneer het gaat over een onderwerp van enorm belang zoals klimaatverandering.
Ik ben er nog niet helemaal uit of hetgeen de personages in deze film doen bestempelt moet worden als ‘eco-terrorisme’. Ze maken moedwillig gebruik van explosieven om eigendom te vernietigen en de bedrijfstop van de fossiele industrie angst in te boezemen. Ze doen dit echter zonder menselijke slachtoffers te maken. Heiligt hun doel de middelen? Ik zou zeggen van wel, maar niet iedere kijker zou het met mij daarover eens zijn. Radicale bewegingen worden vaak in hun begindagen als terreur bestempeld. Laten we niet vergeten dat Nelson Mandela jaren doorbracht in een gevangenis op Robbeneiland door zijn veroordeling voor terrorisme. Wanneer klimaatverandering grote impact begint te maken op onze maatschappij en manier van leven, kijken we misschien wel anders naar de eco-terroristen. Zij durfden tenminste iets te doen.
How to blow up a pipeline is een film die onbeschaamd activistisch en radicaal in zijn boodschap is. Je hoeft het niet eens te zijn met de politiek gedachte erachter om de film de moeite waard te maken. Wat je politieke gedachtegoed ook is, we moeten allemaal leven onder hetzelfde klimaat.
