Dag van het levenslied

Afgelopen zondag 9 mei was het alweer de 28ste dag van het levenslied, een Nijmeegs spektakel ten voeten uit. Koude handen, warme liefde was, wellicht onbedoeld, het motto voor dit jaar. Hoewel je het in de tent geen moment koud kòn krijgen, daarvoor zat de sfeer er al vroeg in. Hooguit kippenvel misschien, bijvoorbeeld bij een tekst als die van "De Nieuwe Jongens van de Achterbuurt": 'Ik hou van je benen, ik hou van je billen, ik hou van je borsten, maar meer nog hou ik van je moeder'! Want tja, ook moeders gaan soms vreemd! 

Schmieren, snoeren, vette knipogen, opgeleukte versies van gejatte melodieën, meeliften op andermans succes, onverbloemd reclame maken voor je 'nieuwe' nummer, teren op je oude roem, het mag en kan allemaal op zo'n dag. Als vanouds was er een prettige mengeling van oude bekenden, gelouterde smartlapspecialisten, nieuwkomers en artiesten die hun sporen in deze tak van sport al lang verdiend hebben. Het muzikale niveau verschilde overigens nog al eens, waarbij de professionals lang niet altijd aan de goede kant van de streep eindigden. Misschien dat het te maken had met de wisselende mix- c.q. geluidskwaliteit. Niet dat het de stemming trouwens een moment kon verpesten, want behalve kritische luisteraars zijn er genoeg levenskunstenaars die zich er niet voor generen die ene dag in het jaar zich volmondig te bekennen tot de echte liefhebbers van dit onderschatte genre. En trouwe fans van De dag van het Levenslied hebben vaak al aan het introotje genoeg om helemaal los te kunnen gaan. Het dak ging er niet af, dat net niet maar de zee van vlaggetjes, ballonnen en overige parafernalia, de deinende massa en het aanstekelijke enthousiasme van de meeste artiesten deden het Valkhof op zijn Donjonresten schudden. Nou maar hopen dat de politici genoeg creativiteit kunnen opbrengen om naast die zo nodig nieuwe Donjon het festival op deze plek te houden; Nijmegen verdient het.