In het decor van de voorstelling Wat we normaal niet horen van Laura van Dolron wordt het publiek met bubbels onthaald. Podiumprogrammeur Michèle Bouwmans heet iedereen welkom en met elkaar proosten we op een nieuw begin. Na zes maanden is de zaal weer open.
Terwijl het publiek nog wat aan de bubbels sipt, vertelt Laura van Dolron met een lach dat een groot deel van haar voorstelling over de AA gaat.
In Wat we normaal niet horen, horen we de verhalen van mensen die we niet zien in de talkshows. Niet de, o zo authentieke, originele mensen maar de zwakkeren, de kwetsbare mensen. Voorbij de smalltalk, want daar houden ze doorgaans niet van. Wat hebben zij te vertellen? En is dat niet veel interessanter om te bevragen?
Angst
Het decor is een representatie van de AA-ruimte, met veel stoelen, tl-licht en vieze koffie. Want "er gebeuren mooie dingen in lelijke ruimtes". Slechts twee van deze stoelen worden bezet. Door tegenspeler Steve Aernouts en muzikant Frank van Kasteren, die Laura’s verhaal minimalistisch muzikaal ondersteunt. Via een projectiescherm zien we een meisje dat weigert te eten, met heel dunne armen. Zij opent de voorstelling met de vraag waarom het is dat, als zij op het station valt, er eerst honderd mensen voorbij lopen, voordat iemand haar komt helpen. Waarom hebben we zoveel angst voor het onbekende of het kwetsbare?
Filosofie
Laura van Dolron is bekend om haar filosofische stand-upstijl. Met humor en scherpte legt zij dingen haarfijn uit. Haar ontmoetingen met mensen die het in het leven niet allemaal komt aanwaaien heeft ze in een tekst weten te verpakken die sprekend, wijs en persoonlijk is. Zo horen we over mensen die zij ontmoette in een daklozenopvang, bij de AA, in een hospice en in een TBS-kliniek. Deze observaties zijn sterk. Met oog voor wat deze mensen bijzonder maakt. Er is geluisterd, zonder oordeel. En er zijn wijsheden uit gehaald die het als oneliners prima doen.
Hier tussendoor voert Laura gesprekjes met haar tegenspeler en muzikant. Hier wordt de voorstelling fragmentarisch. Wanneer zij hen bevraagt over hun leven blijft de voorstelling soms hangen in psychologisch gekeuvel waar de scherpe analyse en diepgang die Laura zo sterk maakt ontbreekt.
Wat we normaal niet horen is een mooi pleidooi om meer naar elkaar te luisteren. Niet alleen naar de schreeuwers. Maar juist naar de kwetsbaren. En naar jezelf. Bij de AA beginnen de ontmoetingen met de zin "laten we even stil zijn om te beseffen waarom we hier nu zijn", Laura pleit ervoor weg te lopen als blijkt dat je hier geen antwoord op hebt. Ik bleef zitten.
Getagd onder
