Twee jaar geleden zag ik ze ook al in Doornroosje. Deze keer mocht ik namens Ugenda dit concert van Sven Hammond bijwonen. Op zoek naar de verschillen.
In tegenstelling tot twee jaar geleden is de zaal vanavond bij Sven Hammond volledig gevuld. Een gemêleerd gezelschap, hoewel een groot deel van het publiek toch wel boven de veertig is. Het is duidelijk dat de band aan naamsbekendheid aan het winnen is. Een paar optredens bij DWDD zullen hier zeker aan meegeholpen hebben.
De band gaat van start met twee instrumentale nummers als opwarmertje. Daarna verschijnt zanger Ivan Peroti op het podium en begint het echte werk. Ik kan mij niet voorstellen hoe de band in de beginjaren klonk, want twaalf jaar geleden had de band nog geen leadzanger, vertelt bandleider Sven Figee. Peroti kwam er pas enkele jaren later bij. Een gouden combinatie wat mij betreft: de sound van de band en zijn stem passen perfect bij elkaar.
In het begin komt de boel maar moeilijk op gang. Het publiek is afwachtend en Sven en Ivan moeten moeite doen om er wat beweging en enthousiasme in te krijgen. De muziek is lekker stevig met een seventies sound, af en toe met een vleugje Lenny Kravitz en Prince (zoals bij Rapture) erdoorheen. Maar toch blijft het een heel eigen geluid, vooral vanwege die Hammondorgel van Sven. Wat dat betreft kun je met Ivan Peroti ook alle kanten op, van een stevig rocknummer tot ballad; wat een geweldige stem heeft die vent. Geen grote verschillen met twee jaar geleden, behalve de nieuwe nummers van hun laatste (vierde) album Rapture natuurlijk. Deze topmuzikanten zijn enthousiast, professioneel en uitstekend op elkaar ingespeeld, echt een band die je live moet zien.
Tijdens de toegift komt het publiek bij de hits Diamond Drink en Happy People echt helemaal los. Vooral dat laatste nummer heeft zo’n lekkere beat, dat je echt niet stil kunt blijven staan. Zo laat ‘a band of brothers’, zoals ze zichzelf noemen, het publiek helemaal happy achter.
