Hoewel de meteorologische lente nog even op zich laat wachten, werd de winterse kou afgelopen donderdag 3 maart in de LUX vast de wacht aan gezegd door een wervelend optreden van Flamenkika. Grondtoon van de flamenco voorstelling vormde o.a. twee gedichten van Bloem en Vasalis over de overgang van winter naar lente.
Flamenkika's 'Aqua'! overrompelend
Onstuimige winternachten,
Als het voorjaar zijn rijk verkent,
En zijn wildheid niet langer kan wachten
Tot het jaar hem op aarde zendt.
[uit: Winternachten, J.C. Bloem]
Flamenco à la carte
In een vibrerend ritme vertolkten danseres Kika, zanger Antonio Paz, gitarist Arturo Ràmon, percussionist Udo Demandt en fluitist Remco de Landmeter een flamenco-optreden waarin alle disciplines in een voortdurende speelse rivaliteit werden uitgedaagd. Uitstapjes naar wereldmuziek en improvisatie werden niet geschuwd. Voor de pauze werden als het ware de verschillende instrumenten geïntroduceerd en dat leverde middels diverse samenspelvormen prachtige verstilde composities op. Daarnaast passeerden de kenmerkende stemmingsaccenten van de flamenco de revue; roerloze verwondering, heftige passie, striemende woede en bodemloze melancholie.
Kruisbestuiving
Alhoewel de flamenco als dans- en muziekstijl prima op zichzelf kan staan, is een crossover zoals Kika die op deze avond laat zien zonder meer een verrijking. Al luisterend en kijkend, waande ik me behalve in Andalusië, ook in de Sahara, in donker Afrika, in de slums van New Orleans of in een koude buitenwijk van Amsterdam.
Onwillekeurig gingen mijn gedachten uit naar de woorden van ene G.W. te V. die zijn gebrek aan werkelijke interesse in andere culturen meende te moeten maskeren met een retorische vraag naar de verdiensten van de Islam. Afgezien van iets bijlezen over bijvoorbeeld architectuur, wetenschap of letteren, zou G.W. wat meer naar muziek kunnen luisteren. Wie zich verdiept in een stroming, of het nu cultureel, religieus of muzikaal is, wordt getroffen door verschillen én overeenkomsten, licht én donker, uniciteit en variatie op universele thema's. De huiveringwekkende fluitpartijen, de haast dampende, sensuele dansbewegingen, de melancholieke vitaliteit verwezen regelrecht naar de Arabische wortels van de flamenco.
Onderwijl mijn imaginaire dialoog voortsudderde in m'n achterkamertje, groeiden Kika en haar kompanen naar een zinderend slot waar het sp(e)elplezier van af spatte. Keer op keer werkte het ensemble toe naar een dansant hoogtepunt waarin Kika met verve haar rol van muze vertolkte. Een toegift kon dan ook niet uitblijven. De lente kan beginnen.
Wat: Flamenkika
Waar: Theater LUX
Wanneer: 3 maart 2011
Door: Peter van de Ven
