Silenzio: wachten op het onbekende

Stilte geeft tegenwoordig onrust, we zijn het niet meer gewoon in onze drukke moderne tijd. En zo wil het choreografen duo Andrea Leine en Harijono Roebana met hun voorstelling Silenzio de stilte verbeelden, gek genoeg onder begeleiding van live-muziek die niet altijd rustig is. We waren erbij afgelopen vrijdag 3 februari in de Lindenberg.

Het gebeurt niet vaak dat voor de voorstelling, tijdens de warming up, het hele gezelschap van zeven dansers en de twee muzikanten oog in oog staan met het aanwezige publiek, zich voorstellen en vertellen wanneer en wat hun Coupe de foudre moment was. LeineRoebana is een bont, jong gezelschap uit verschillende windstreken, van Japan tot België, van Israël tot Portugal en altijd is er sprake van een hechte samenwerking tussen dansers en muzikanten. De dansers maken vocale geluiden en de live spelende muzikanten bewegen over de vloer en maken zo letterlijk deel uit van de voorstelling. De muzikanten zijn deze keer de Nederlandse accordeoniste Renée Bekkers en celliste Ketevan Roinishvili uit Georgië spelen muziek van componisten als Arvo Pärt, George Crumb en de Russische Sofia Gubaidulina, soms melancholisch dan weer eclectisch.

Tijd is ruimte; ruimte is tijd

De voorstelling opent vanuit een stilte, een verwachtingsvolle stilte, licht fluitende toontjes, langzaam traag bewegingsspel, in een oogverblindend mooi lichtdecor en prachtig geluid.  Langzaam worden de bewegingen indringender, feller. Choreografische herhalingen waarin vrij geanticipeerd wordt op elkaar, elke keer net even anders in een structuur van vrije dansexpressie.

Eigenzinnig, vrolijk, ontwapenend en toegankelijk dat is LeineRoebana; stilte in mooie vertroostende beelden met indringende muziek en innemend spel.

Het meest treffend wordt de stilte van Silenzio gevangen door het beeld van de Nederlandse danseres Emma Bogerd. Ze doet er de gehele duur van de voorstelling over om van links naar rechts over het toneel te bewegen als een stil uurwerk, heel langzaam, voetje voor voetje.

 LeineRoebana Silenzio © Anna van Kooij

Na afloop van de voorstelling gaf de meer dan sympathieke choreograaf Harijono Roebaba nog eens exclusief uitleg over zijn werkwijze. 

‘We werken niet vanuit een vast thema, juist niet. Ons startpunt is een serie fysieke opdrachten die we aan de dansers geven en gaandeweg ontstaan structuren voor het gebruik van ruimte en tijd binnen de choreografie. Het publiek maakt bij de voorstelling hun eigen verhaal en dat is precies de bedoeling.’

Ondanks het sombere tijdsgewricht van crisis en oorlog lukte het een eigen invulling te geven aan het verhaal van de dans. Als een droom; melancholisch, weemoedig en ook optimistisch was de voorstelling van deze internationale bende van jonge dansers, individuen met ieder hun eigen invulling en achtergrond. 

Bij het verlaten van de zaal dacht ik nog: hoe zal het gaan als Pieter Omtzigt en Peter -SP tattoo- Kwint hun zin zouden krijgen. Hun pleidooi om de grenzen acuut te sluiten voor buitenlandse studenten, betekent dat er ook geen plek meer is voor jonge dansstudenten. Meer dan een verarming voor het kunstonderwijs, maar vooral een bedreiging  voor de kunsten. 

Vrijdag 3 maart is LeineRoebana weer te zien in De Vereeniging  met Sonus Motus,  een voorstelling op het snijvlak van klank en beweging, met het Cello Octet Amsterdam. Nu al onze tip!