Dans als mysterie: L-E-V / Chapter 3

Donderdag 26 januari zag ik in de Schouwburg Arnhem, het befaamde internationale moderne dansgezelschap L-E-V. Gepresenteerd als samenwerking tussen de schouwburgen van Arnhem en Nijmegen. L-E-V (Hebreeuws voor Hart) staat onder leiding van choreograaf Sharon Eyal en DJ/producer Gai Behar en met hun originele stijl hebben ze de internationale dansscene veroverd. 

Dans als mysterie

Bij terugkomst in Nijmegen werd ik me bewust hoe mysterieus het brein van een mens werkt. Tijdens het zoeken naar mijn fiets in de stalling onder Doornroosje drong het geluid door van een party die aan de gang was. De beats waren een trigger;  instant kwamen de herinneringen bovendrijven van Chapter 3: the brutal journey of the heart .

Wat een belevenis! In een volle zaal was ik getuige van een bijzondere voorstelling en aan het daverende applaus na afloop bleek dat ik niet enige was die deze mening was toegedaan. Een ouder echtpaar achter mij hoorde ik tegen elkaar zeggen: ‘je krijgt zin om mee te dansen’, en eerlijk gezegd had ik dat zelf het liefst ook gedaan. Zelfs mijn buurvrouw in de zaal -een medewerker van de stadsschouwburg- kon niet helemaal stil blijven zitten; terloops vertelde ze dat tegenwoordig de bezoekers de kunsten weer beter weten te vinden, vooral als de internationale top optreedt.

Lucht je hart en dans

De kennismaking: In een donkere zaal doemt schemerlicht op en de dansers, zeven dit keer, komen onder begeleiding van retronummers op. Het begin van een vijfenvijftig minuten durend non-stop spektakel. De dansstijl lijkt op een mengeling van klassiek-, moderne dans, isolations uit jazz, dansexpressie met Tribal- en African invloeden. De prachtige kostuums laten de bijna niet humane bewegingen nog beter uitkomen, je lijkt te kijken naar schijnbaar getatoeëerde lichamen in de mooiste nude tinten met een rood hart op de linkerborst; een nieuwe species. 

De inwijding: Na de overrompelende introductie, bewegen de dansers, onder engelachtige klanken, in een driehoekige witte spot omgeven door een zweem blauw licht dicht bij elkaar als een organisch wezen. Magisch! 

De ontdekkingstocht: Als toeschouwer raak je in deze fase door techno beats, die werken als een hartklopping, dieper betrokken bij de dansers, die onderzoeken hoe ze kunnen communiceren met zichzelf en met elkaar en die al lang niet meer bewegen op de klanken, maar waarbij de klanken hun bewegingen volgen; het licht kleurt van aards naar vurig rood. Een perfect samenspel in trance. 

De tip voor deze voorstelling heeft alle verwachtingen waargemaakt en meer, er is een vraag waar ik nog mee worstel: ‘Are we Human or are we Dancer?’

De voorstelling is nog te zien op 1 en 2 februari bij ITA in Amsterdam.