Een gemêleerd gezelschap heeft zich verzameld in een tot gezellige huiskamer ingerichte Thiemeloods. Last minute stand-in Clemens van de Ven warmt het publiek met zijn rauwe stem op voor een avondje ongepolijste boogieblues.
Zodra Clemens van de Ven achter de vleugelpiano plaats neemt en met een guitige blik het publiek toespreekt, zit de huiskamersfeer er meteen goed in. De rasentertainer zet semi-willekeurig een nummer van Fats Domino in, alsof hij zojuist spontaan het idee kreeg om voor ons te komen optreden. Met wat grappige opmerkingen en korte anekdotes knoopt hij zijn rythm 'n blues nummers aan elkaar. Zijn woeste krullen zijn in de loop der jaren misschien grijzer geworden en de groeven in zijn karakteristieke kop wat dieper, zijn pianospel en charismatische stem hebben niet aan kracht ingeboet. Hoogtepuntjes zijn, wat mij betreft, zijn Randy Newman-achtige It's a Rainy Day en St. James Infirmary, een verzoekje uit het publiek. En helaas komt er met het Dr. John-nummer Such a Night alweer een einde aan de set van Clemens van de Ven.
Thuisbrouwsels
Na een korte pauze nemen The Square Keys plaats voor het bordeaurode gordijn. De omschrijving 'homegrown blues' komt niet alleen in hun nummers tot uiting: gitarist en zanger Gijs Jacobs bespeelt, naast een zelfgebouwde gitaar met dubbele hals, voetdrum op een oude koffer en een soort kniebankje met kettingen en sleutels. Daarbij wordt hij ondersteund door Sraar Schoth op bas. En om het nog extra eigenzinnig te maken, schuift derde bandlid Maikel Verkoelen aan als live-tekenaar. Hij tekent op bierviltjes spontane impressies van de avond, die hij uitdeelt aan het publiek.
Eigen saus
The Square Keys spelen eigen nummers van hun lp die ze vorig jaar hebben uitgebracht. Enerzijds klinkt het als old school boogieblues, maar door de eigenzinnige manier van slide gitaar en de soms bijna psychedelische klanken van de bas weten ze er een eigen saus over te gieten. Spontane tempowisselingen en uitstapjes naar andere nummers schromen ze niet, waardoor ze de aandacht van het publiek vast weten te houden.
Ook een vlotte bluesversie van de AC/DC klassieker Whole Lotta Rosie valt -hoe kan het ook anders- bij het publiek in de smaak.
Smaakmakers
De band lijkt nu op stoom en vervolgt het optreden met hun nummer Take a Shave. Een sfeervol intro op mondharmonica-door-een-megafoon wordt gevolgd door een zompige slide riff. Dit was een goed moment geweest om een kleine slinger aan de volumeknop van het wat ingetogen zaalgeluid te geven.
De tweede smaakmaker is Let Me Be, een nummer wat ze lekker uitbouwen, stil laten vallen en weer op volle kracht laten komen. Seasick Steve zou het niet beter hebben gedaan. En ik meende in mijn enthousiasme zelfs een stukje Welcome to the Jungle van Guns N' Roses te ontwaren. Maar daar zou ik een volgende keer even goed op moeten letten. Alhoewel… niets is zeker bij The Square Keys. Behalve dan dat ik ze nog vaker ga zien!
