Aan het begin van de eerste lockdown maakte Ruben Hein een reis naar het zuidelijkste puntje van de wereld. Op 17 maart speelde hij een thuiswedstrijd in zijn geboortestad Nijmegen. Hij liet die reis naar Antarctica, vertaald in zijn nieuwe album Oceans, horen aan het publiek.
De volle maan staat vanavond aan de hemel en die sfeer lijkt mee te zijn genomen de zaal in. Je kunt een speld horen vallen wanneer Ruben Hein het podium op komt en achter zijn piano plaatsneemt. Er schijnt maar een enkele spot op hem en de rookmachine doet haar werk voor een extra sprookjesachtig effect. Dat alles zorgt voor een magisch moment wanneer Ruben de eerste akkoorden aanslaat van zijn versie van Big Yellow Taxi van Joni Mitchell. Een verrassende keuze, maar passend bij de thematiek van de rest van zijn set: de grootsheid van de natuur en hoe wij mensen ons daartoe verhouden. Bewonderingswaardig aan zijn covers is dat hij ze is zo eigen kan maken dat je dat in eerste instantie niet doorhebt dat ze niet van hemzelf zijn.
Verborgen komiek
Vanaf het eerste nummer komt het publiek, dat in het begin nogal tam is en zich ver achter in de zaal verschuilt, steeds losser. De eerste vier nummers lijkt Ruben helemaal in zijn eigen wereld verzonken. Af en toe maakt hij even contact met zijn mede-bandleden, maar soms vraag je je af of hij wel doorheeft dat wij er ook zijn. Dat maakt hij uiteindelijk goed wanneer hij zich richt tot het publiek en gevat vertelt over zijn nieuwe album en zijn liefde voor de natuur. Via het liedje Lemaire neemt hij ons mee in het gevoel dat hij had op het moment dat hij die grootse overweldigende natuur op Antarctica zag.
Bijna de hele show wordt ondersteund door visuals op de achtergrond. In dit geval een time laps van een opkomende en weer ondergaande zon op Antarctica in een rozige kleur. Het is te zien dat de keuzes voor de visuals met precisie zijn uitgedacht. Wanneer wel en wanneer niet en welke beelden; het past allemaal precies.
Ruben Hein © Ruth Behind the Camera
Ondanks dat ze misschien niet het meest vernieuwende ooit zijn, voelen de visuals verrassend, nieuw en verfrissend doordat ze de show grootser maken. Dat zit hem ook in de muziek. Zijn vorige shows waren ook wel uitbundig door de manier van spelen, de dynamiek tussen de bandleden en het onvermoeibare enthousiasme van Ruben zelf, maar op een bepaalde manier bleven ze toch klein. Nu is de stap gemaakt naar elektronische instrumentals, die ook aardig op de voorgrond aanwezig zijn. Aan de ene kant jammer want de akoestische nummers komen veel beter uit de verf, maar het voegt zeker iets toe aan het verhalende karakter van Rubens werk. Je hoort er namelijk heel duidelijk het natuurgeweld in terug. Op een bepaald moment zie je een ijsschots voor je ogen naar beneden komen.
Geen hiërarchie
Naast liedjes van zijn nieuwe album speelt Ruben nummers van zijn vorige album Groundwork Rising en Little Life van zijn vroege album Hopscotch. Leuk voor mensen die hem al langer volgen, maar ook voor mensen die hem net leren kennen, omdat het wat toegankelijker is. Vooral February Days springt eruit. Wederom klein gehouden, maar zo treffend met zijn teksten die hij spatzuiver recht in ieders hart brengt. Niet alleen is Ruben solo feilloos, de meerstemmigheid is ook spot-on en voelt alsof het moeiteloos gaat. Je merkt echt dat iedereen onwijs goed op elkaar ingespeeld is. Dat heeft er ook mee te maken dat er geen hiërarchie heerst binnen de band. Ze hebben echt de uitstraling van vrienden die muziek maken, die heel veel plezier hebben en daardoor het beste in elkaar naar boven halen.
Al met al is het iedereen aan te raden eens naar een show van Ruben Hein te gaan. Of het nou deze is of een andere. Hij maakt er sowieso een muzikaal feestje van en betovert zijn publiek altijd met zijn charisma en rake teksten die subtiel geëngageerd zijn. En luister vooral zijn albums! Maar wel pas wanneer je de magie van zijn shows hebt ervaren, want hij is een van de weinige artiesten die live nog beter is dan op plaat.
Ruben Hein © Ruth Behind the Camera
