Go Short opening

Afgeladen druk is het, woensdag 16 maart in LUX bij de opening van het Go Short festival 2011. De foyer puilt uit met mensen die proberen een plek in één van de zalen te bemachtigen, maar velen moeten onverricht ter zake terug naar huis gestuurd worden. Wie wel binnenkomt, krijgt allereerst de teaser van het Go Short-festival voorgeschoteld. 280 films worden er vertoond dit jaar en er is een Portugees programma en een Stop motion programma. Ook is er een programma voor kinderen.

Dirk van der Staete van de Balie in Amsterdam, is stand-in spreekstalmeester van de avond, aangezien de presentatrice ziek is. Hij opent de avond met een waar cinemagrapje: ‘Hebben jullie de film the King’s Speech gezien? Daar ga je nu de live-versie van zien, ik weet namelijk nog maar net dat ik moet presenteren.’ Hij kondigt de verschillende sprekers aan, waaronder Anneke Smelik, lid van het bestuur van Go Short. Zij noemt de korte film ‘de avant-garde van de film’. Zo lijken de mensen die aanwezig zijn het ook te zien, iedereen lijkt het idee te hebben zeer cultureel verantwoord bezig te zijn. Smelik stelt dat de bioscoop zal blijven bestaan in het digitale tijdperk en dat de multidisciplinaire mogelijkheden van korte film daarom ultiem uitgebuit zullen kunnen worden. De speciale gasten van de avond, Danyael Sugawara en Arne Toonen, zijn ook laaiend enthousiast over de korte film en stellen dat het maken van korte films verslavend is. Daarnaast heeft Sugawara ook nog een politieke boodschap: ‘We hebben een asshole government die de kunst kapot willen maken. Ik wilde iets doen, een soort echo van de cultuurprotesten maken.’ Uit deze onvrede kwam zijn film Na U voort, de openingsfilm van Go Short.

Na U is een beklemmende film over twee mensen die samen uit het leven willen stappen. Uit liefde, maar tegelijk zorgt die liefde er ook voor dat de één de ander het leven gunt. Geheel zoals hoort bij de opening van een festival, staan de films centraal. Er worden meerdere korte films getoond, ieder van een geheel ander kaliber. Zo is er een animatiefilm, Paths of hate, over haat die zo diep kan gaan dat hij zelfs na de dood nog blijft. The Eagleman Stag, ook een animatiefilm, gaat over het leven en het beklemmende gevoel dat het eindig is. Verder is er nog een bizar vijf minuten durend schouwspel van Erwin Olaf te zien, Dawn, en Nuit Blanche, een iets langere film over een man die machteloos moet toekijken hoe drie mensen op een berg vast komen te zitten en sterven van de kou. Het aanbod laat de veelzijdigheid van de korte film zien, en ook het verwarrende ervan. Voor de minder ervaren kijkers is het namelijk wennen aan de zeer korte en krachtige beelden en het af en toe ontbreken van een clue of boodschap. Er wordt achteraf dan ook enthousiast nagepraat en nageborreld in de foyer. Hoewel de avond niet helemaal ontkomt aan een zweem van interessant-willen-zijn, is het duidelijk dat de korte film steeds bekender wordt onder een groot publiek. Het festival zal hopelijk ook een mooi en druk vervolg krijgen.