"Hout, zand, bont & diefstal"

Afgelopen dinsdag had ik het privilege om op afspraak de expositie van Mestlab, bij Popop, te bezichtigen. De lichte, open ruimte van het oude belastingkantoor geeft een mooi podium voor dit tevens lichte, luchtige werk. Hout, zand, bont & diefstal luidt de titel van deze groepsexpositie, waaraan Lucas Sloot, Barbara Walbrun, Joost Hoebe en Rosalie van Oorschot deelnemen. De titel slaat duidelijk op de liefde voor materialen en experiment, gecombineerd met een heerlijke speelsheid die het bezoeken van deze expositie een groot plezier maakt.

Wanneer ik binnen kom, valt mij een werk op de grond het eerste op. Drie witte mensfiguren, waarvan twee elkaars handen vasthouden en staan op de schouders van de middelste figuur zonder hoofd, op een vlek van met de hand gekleurd blauwig bont. De centrale figuur houdt een miniatuurauto bij de teugels. Ik moet denken aan waterskieën en acrobatiek. Verderop zijn meerdere eilandjes te vinden, een paar van zand en nog één van een hoogpolig, roze tapijt. Hierop liggen enkele houtconstructies (Lucas), dennenappels in felle kleuren (Joost), cirkels met kleine details die doen denken aan petridishes uit een lab (Rosalie). Van Joost zie ik ook een voorovergebogen man-figuur met staart, die zijn bebrilde hoofd opheft naar een in verhouding reusactig blikje drinken, met een rietje daarin. Zou hij dorst hebben?

Aan de overkant van het tapijt is een houten klimrek geplaatst, rondom een groene dennenappel. Hoog in de constructie hangt een ietwat verloren, wit handje. Het geheel heeft iets weg van een verlaten speeltuin, een gesloten pretpark of een feestje dat is afgelopen. Ook de andere eilandjes geven mij dit gevoel. Een strand waar de resten van een groot feest nog zijn te bespeuren, een mini-wasmachine die langzaam draait, met in verhouding grote constructiebuizen die er vergeten naast liggen. In het midden is een ander eiland, van glazen stenen, die je ook wel ziet rondom de toiletten bij parkeerplaatsen langs te snelweg. Hier zijn ze netjes in een raster neergelegd, ieder als sokkel voor de kleine werkjes van Rosalie van Oorschot. Het lijkt net een verzameling van curieuze objecten, waarvan alleen de verzamelaar weet wat de overkoepelende, gemene deler is. Wij kunnen er naar gissen.

Een ander sculptuur dat meteen de aandacht vangt is een combinatie van twee steunbalken die elkaar in evenwicht houden. Is er één van metaal, of is dat schijn? Het effect ervan is licht onwerkelijk, want hoe kan een houten steunbalk een metalen broer in eventwicht houden?

Ook aan de muren is van alles te zien. De strakke, spraypaintwerken van Barbara zijn slinks samengebracht met de werken van de andere kunstenaars. Lucas geeft ruimhartig toe dat hij niet alleen de werken van Barbara, maar ook zijn eigen werken van haar heeft gestolen. De strakke weergave van een ruimte, met vlijmscherp perspectief doen daar inderdaad aan denken.

In een aparte ruimte staat een groot werk van Joost, een houten schraag op een raster, die een rol van datzelfde roze, hoogpolige tapijt ondersteunt. Op de rol liggen elf sculpturen in rood-roze tinten. Vol overgave, opluchting en wanhoop liggen ze, op hun buik, her en der verspreid over het tapijt. Ikzelf, die ook niet zo'n béétje coronamoe is, zou er graag bij gaan liggen.

Tenslotte is er ook nog een winkeltje, waar je voor aantrekkelijke prijzen kunst kunt kopen van deze en eerdere projecten.

Mestlab is een collectief die er niet bang voor is de handen vuil te maken, letterlijk en figuurlijk. Ze zijn er niet vies van hun eigen auteurschap uit te dagen, door op verschillende manieren samen te werken. Het is mooi om te zien hoe de verschillende handschriften zich mengen, het plezier van dat experiment is voelbaar in de ruimte. Barbara is met haar strakke, lege werk opmerkelijk af- en tegelijkertijd aanwezig. Lucas speelt met spanningen tussen verschillende materialen. Rosalie laat haar eigen wereld zien, met een eigen ecosysteem. Joost laat zijn figuren voor hem spreken en die hebben heel wat te vertellen. Samen creëren ze een wereld van eindeloze potentie, van poëzie en dromen. Een wereld die bestaat uit meer materialen dan je kunt bedenken en samenhangt met experiment en grenzenloos plezier.

Mijn tip: neem de tijd voor deze expositie, er is veel te zien. Dwaal door de ruimte heen, bekijk de verschillende werken van dichtbij en van veraf. Ook na een uur kijken, kom je nog verrassingen tegen. Vergeet ook niet de keramieken plant in het venster, of de visitekaartjes die comfortabel op een miniatuurbankje zijn gelegd. Nog een Easter Egg? Kijk dan eens goed naar het werk van Lucas aan de achterste muur, daar zie je een miniatuur schilderijtje in, oranje met een blauwe balk onderin. Dit is daadwerkelijk een geabstraheerde versie van een werk van Jelle Slof, die Albert Heijn folders vereeuwigde in verf.

De expositie is nog te bezoeken op 18 en19 december en 8,9,15 en 16 januari van 13:00-17:00 uur op de locatie van Popop, in het oude belastingkantoor, Stieltjesstraat 2.