De muzikale inspiratie van Erik Harbers
De Nijmeegse bassist Erik Harbers is een veelzijdig muzikant. Wie zijn website bezoekt ziet een groot aantal bands en projecten waarbij hij betrokken is geweest: van Automatic Sam en Roosbeef tot Pieter Derks en de Niemanders. Zijn playlist is er dan ook een met meerdere stijlen: grunge, funk, ambient en jazz komen voorbij.
Erik Harbers studeerde bas aan de Rockacademie in Tilburg. Hij speelde en speelt in tal van bands en projecten, en produceert vanuit zijn eigen studio. Hij bracht onlangs met Reinier van den Haak onder de naam RHEIN een eerbetoon aan de vorig jaar overleden muzikant Tom Pintens. Hij werkt nu ook met zangeres Yildiz Gies aan het liedprogramma Niemandsland. Het album en de dichtbundel komen uit in 2025.
En hij experimenteert met zijn muzikale broeder Gerhardt Heusinkveld onder de naam UGI & Jaan, waarmee ze afgelopen jaar onder andere een remix van een track van The Jordan (voorheen Caro Emerald) en Mark Lotterman ft Lucky Fonz III uitbrachten. Erik werkte recent mee aan het album Half-Time van Eric van Dijsseldonk. Dit album komt begin 2025 uit op Zip records en wordt omlijst door een tour begin 2025.
Bij het horen van welke band besloot je muzikant te worden?
“Nevermind van Nirvana. Ik weet niet meer wie maar iemand in mijn omgeving had die op cd en had die voor me op een cassettebandje opgenomen. Pas later kocht ik Nevermind op cd en ging ik ook meer uitzoeken van Nirvana, zoals de albums Bleach en Incesticide. Ook kocht ik een duoplaat van Nirvana en The Jesus Lizard.
De hele grunge-opkomst van de Seattle-scene vond ik fantastisch. Soundgarden, Stone Temple Pilots, Alice in Chains, Pearl Jam, Temple of the Dog, Mudhoney.”
Welke plaat is van grote invloed geweest tijdens je carrière?
“Blood Sugar Sex Magik van de Red Hot Chili Peppers. Ook uit 1991, net als Nevermind.
Mijn eerste aanraking met funk. Als beginnend bassist natuurlijk helemaal fan van het baswerk van Flea.
Na dit album kocht ik ook oudere platen zoals Mother’s Milk en What Hits!? uit 1992. Op What Hits!? stonden ook een paar covers. Een versie van Higher Ground van Stevie Wonder, Fire van Hendrix en If You Want Me To Stay van Sly & the Family Stone. Via Sly leerde ik Funkadelic, Parliament en die hele funk-movement kennen. Echt geweldig! Via de cover van Higher Ground ontdekte ik de albums Songs in the Key of Life, Talking Book, Innervisions en Hotter Than July van Stevie Wonder. Dat heb ik heel veel geluisterd!”
“Het album Good Morning Spider van Sparklehorse uit 1998 maakte ook grote indruk. Tijdens mijn studie aan de Rockacademie leerde ik Sparklehorse kennen via een huisgenoot in Tilburg. Ik was direct betoverd door het imperfecte, de laagjes, het experiment en het melancholische wat die muziek ademt. Ook het manipuleren en creëren van geluiden met allerhande doosjes met knopjes en klooien met cassetterecorders greep mij meteen.”
“Sparklehorse bleek een gemeenschappelijke liefde te zijn in de band Woost waar ik toen in speelde. We waren allemaal aangedaan door het zelfverkozen einde van Mark Linkous aka Sparklehorse. Voor de serie Onder Invloed (nu The Influences) maakten we een mooi eerbetoon en namen we vier nummers van Sparklehorse op. Op die opnames ben ik nog steeds heel trots.”
Welk live-concert heeft het meeste indruk op je gemaakt?
“Dat zijn er een aantal. Niet te doen om er één te kiezen! Motorpsycho in 013, lang geleden. Ik denk ergens 2002 of 2003. Ongelooflijk overdonderend, alternatief en eigenzinnig. Lange uitgesponnen stukken, harde riffs en toch swingde en rolde alles. Heel hard en lomp en swingend. Het nummer Whip That Ghost (een verwijzing naar Whipping Post van The Allman Brothers) was live was echt ongeëvenaard. Zoiets had ik live nog nooit gezien.”
“Rufus Wainwright met band in de (toen nog) Heineken Music Hall in 2008 of 2009. Bij binnenkomst baalde ik want we zaten op het balkon. Ik dacht bah, geen fijne plek. Het concert begon en de stem van Rufus vulde de hele ruimte en die band speelde de pannen van het dak. Het geluid was (ook waar wij zaten) ongelooflijk goed. Vlak na corona in 2021 heb ik Rufus ook nog in De Vereeniging gezien. Dat was een gekke tijd, het concert was ook niet uitverkocht, wat natuurlijk erg vreemd was voor iemand met de statuur van Rufus. Zijn albums zijn heel tof maar om die man live te horen zingen is echt met geen ander te vergelijken.”
“KCL (Krantz, Carlock & Lefebvre) in Paradox Tilburg 2022 geloof ik. Avant-garde-improvisatietrio met 1 van mijn favoriete bassisten Tim Lefebvre. Hij speelde o.a. op Blackstar, de laatste plaat van Bowie. Met Keith Carlock (drums) en Wayne Krantz (gitaar) hebben ze een eigen code binnen improvisatie. Alles gaat in blokken van 8 maten en je ziet ze constant naar elkaar kijken en dan, in een niet te volgen improvisatie, spelen ze ineens samen een thema, lick of stop. Heel Amerikaans hoe ze spelen. Zo meedogenloos en raak allemaal. Heel inspirerend.”
“Absoluut hoogtepunt van dit jaar was het concert van The Wood Brothers in Burgerweeshuis in Deventer. Met de ongelooflijk swingende en groovende contrabassist Chris Wood. Die gasten spelen zo ongelooflijk goed samen en zingen alle drie. Echt een ervaring om live te zien. Sing About It is mijn favoriete song.”
Welke recent uitgebrachte plaat zouden we móéten luisteren?
“Het album It Was the Moment van Michelle Gurevich is echt een prachtplaat. Ik ontdekte haar onlangs op Spotify. Ze maakt alle albums in haar eentje. Het is heel gelaagd en heeft een prachtige, melancholische sfeer. Het nummer Carried Away heeft een prachtige opbouw. Ik zet het steeds opnieuw weer op in de auto.”
“Uit 2023 maar zeker ook het vermelden waard is het album Secret Life van Brian Eno samen met Fred again. Alles waar Eno zich mee bemoeit is bezield, zo ook deze plaat. Heerlijke ambient. Ideaal voor een nachtelijke autorit.”
