Drie dagen feesten in het konijnenhol!

Na twee jaar is er eindelijk weer een groot festival in de regio. Het weekend van 1, 2 en 3 juli gaat de boeken in als een weekend om nooit te vergeten. Althans voor diegenen die erbij waren. Dagjesmensen zijn er niet. Het is het hele weekend down under of niets.

Het festivalterrein van Down The Rabbit Hole in recreatiepark De Groene Heuvels in Ewijk ligt er deze zevende editie weer als vanouds bij. Na een flinke bui op donderdagavond droogt het terrein op vrijdag weer lekker op en dat doet stof opwaaien.

Na de ingang loop je de tentjes alweer tegemoet. Het tempo gaat omlaag, want de bezoekers lopen in grote getalen naar de ingang van het festivalterrein. Bij de ingang kun je makkelijk en snel doorlopen. Af en toe wordt er een tas gecontroleerd, maar dat mag geen naam hebben. Ook een flesje water, met dop, is geen enkel probleem. Goed geregeld! Het is immers ook zomers warm, dus aan het weer zal het zeker niet liggen.

Polo Pan © Paul Thijssen

Via het konijnenhol naar Wonderland

Special guest van dit jaar is Jungle by Night. Met deze negenkoppige blaas- en percussieband uit Amsterdam als opening van het driedaagse festival zit de sfeer er meteen goed in bij het Hotot podium. De festivalgangers hebben er zin in! Een lang weekend lekker feesten. De bezoekers zijn vrolijk. Velen hebben zich uitgedost in kleurrijke en uitbundige vintage outfits. Je kijkt je ogen uit. Een weekend DTRH staat synoniem voor de avonturen van Alice in Wonderland wanneer ze in een konijnenhol tuimelt: “We’re all mad here”.

Wist je dat de namen van de podia (Hotot, Teddy Widder en Fuzzy Lop) vernoemd zijn naar konijnenrassen? Voor degenen die DTRH eerder hebben bezocht zijn deze namen herkenbaar. Ook het idyllisch veldje en dito bos (her)kennen we. The Swamp (het Vuige Veld) is niet nieuw, het heeft alleen een nieuwe naam gekregen. De programmering voor het bostuinpodium Bossa Nova in de hof van Eden zorgt voor de nodige variatie. Hier kun je even (on)rustig op de tribune zitten en je laten verrassen door dans, muziek en theater met een interactief karakter.

If you don’t know where you’re going, any road will get you there

Met het grote aanbod en de drie grote podia is de keuze reuze. Er is zoveel te zien en te beleven. Door de drukte ben je niet zo maar van het ene podium bij het andere podium. Dus je moet kiezen.

1. Chats © Paul Thijssen

Druk, drukker, drukst

Wat opvalt is dat het kleine broertje (Konijn) van Lowlands niet meer zo klein is. Dit jaar trok het festival ruim 45.000 bezoekers. Tegenover de 60.000 bezoekers van Lowlands in 2019 is dat marginaal. Het lijkt erop dat organisator Mojo Concerts de ambities heeft bijgesteld. Of zouden ze de gemiste omzet van twee jaar corona willen compenseren? Tja, we hebben blijkbaar allemaal iets in te halen. Het is in ieder geval erg druk. Misschien zelfs té druk. Als je een band wilt zien moet je er op tijd zijn, en zelfs dan is de kans groot dat je ergens achteraan staat, of zelfs naast de tent, zoals bij Moderat op zaterdagavond in de Teddy Widder-tent. Er staat buiten wel een scherm, maar dat is toch anders qua beleving.

Totems

Opvallend, en ook typisch voor DTRH, zijn de totemstokken. Groepen vrienden vinden elkaar in de menigte makkelijk terug met zo’n stok. Deze knutsel je natuurlijk zelf in elkaar op DTRH bij één van de creatieve stands. Voeg er een herkenbare tekst zoals “HIER KUT” of een olifantenknuffel aan toe en je hebt een uitermate handig en mobiel meeting point. 

Viagra Boys © Paul Thijssen

Food for thought

Ook voor de inwendige mens wordt goed gezorgd. Er is voor iedereen wat wils: van oesters bij de wijnbar in Eden, een Mexicaanse tortilla, Japanse poké, kaasfondue, een plantaardige whisky smoked burger of zeewierburger, friet tot een wafel met aardbeien en slagroom met een koffie van Rock a Coffee. In een droomwereld hoort er ook lekker eten te zijn. In combinatie met de gevarieerde line-up met overwegend elektronische dansbare muziek en vrouwelijke artiesten zorgt dit, samen met het mooie weer en de wonderlijke locatie, voor een recept dat niet kan mislukken. Natuurlijk geldt ook hier “het oog wil ook wat”. Het aantal kleurrijke outfits en bananenpakjes (jumpsuits en broekpakken voor hem en haar) is bijna niet te tellen. Met een gemiddelde leeftijd van pak ‘m beet 27 jaar is het smullen geblazen!

Een kleine greep uit alle muzikale indrukken

Dag 1 – vrijdag 1 juli

In de Fuzzy Lop speelt Molchat Doma, een Wit-Russische rockband met een sterke new wave sound. De zanger Roman Komogortsev lijkt wel familiebanden te hebben met de Adams Family. Zijn voorkomen, zwarte outfit en zware donkere stem maken het plaatje compleet. Het is een groot contrast met S10, die gelijktijdig, volledig in het wit gekleed en lange blonde haren, op het podium in de Teddy Widder-tent staat.  Op het moment dat ze “ben ook nog maar een kind, met de zon op mijn gezicht” zong, brak de zon weer door. Ze geniet duidelijk met volle teugen van de volle tent. Voordat ze het laatste nummer De Diepte inzet vraagt ze het publiek de lampjes van hun mobieltjes aan te zetten. Een aansteker mag ook. De hele tent zingt uit volle borst mee: “Oehoe, aha, hier in de diepte hoor ik steeds maar weer je naam. Oehoe, aha.” Een laatste toegift kan dan niet uitblijven.

S10 op DTRH22 bron: YouTube

De Nederlandse band Son Mieux staat onverwachts op het podium van Teddy Widder. Deze zevenkoppige band trakteert het publiek op dansbare indiepop met disco invloeden. De outfit van frontman Camiel past er goed bij: een doorschijnend blauw shirt en een strakke glitterbroek met een microfoon in zijn broek. Het publiek is enthousiast. Ze spelen makkelijke pop en funky meezingnummers. Het swingt. Er staan ook een boel muzikanten op het podium. De gebruikelijke gitaar, basgitaar, drums en zang worden aangevuld met viool, percussie en saxofoon. De sound doet een beetje denken aan Let Me Entertain You van Robbie Williams. Voor Son Mieux is deze show op DTRH het meest waanzinnige en leukste optreden tot nu toe. Een droom die uitkomt.

Langzaam gaat de zon onder en de drie zussen van Haim betreden één voor één het podium van Hotot. Hoewel ze veel energie uitstralen en hun sexappeal en girlpower volledig in de strijd gooien, raken ze het publiek een beetje kwijt. Dat zit blijkbaar niet te wachten op een act van een zogenaamd live-telefoongesprek met een jongen die een van de zussen op Rock Werchter heeft leren kennen.

Als je tussen alle bands op de drie grote podia door nog even tijd hebt, dan is een bezoek aan het bostuinpodium in Eden een welkome afwisseling. Hier kun je weer even opladen met een energizer of een traktatie voor de ogen, zoals de acrobatische dans met een hoepel van Lisa Chudalla.
The Smile © Paul Thijssen

Dag 2 – Zaterdag 2 juli

De dag gestart met The Chats in de Fuzzy Lop, lekkere punk uit Australië. Deze driekoppige band speelt strak. Ze krijgen de meute mee. Iedereen staat te pogoën. Bezwete lichamen, bierdouches en blije gezichten. Het zijn veel korte nummers, een stuk of 15 zeker. Goede energie. Wat een lekker begin van de 2^e dag!

Ik hoor iedereen over Eefje de Visser. Ze valt in en staat dus onverwacht in de line-up van de Teddy Widder. Had ze een lege agenda of is het een toetje op haar tournee? Het doet er niet toe. Het publiek is onder de indruk en ze is het gesprek van de dag.

Eefje de Visser © Paul Thijssen

Bij Bossa Nova speelt Moonlight Sanelly. Kleurrijk en grappig, maar helaas niet boeiend genoeg. Er is nog zo veel te zien. Dus snel weer door.

Rond half zes staat My Baby op het grote podium. Kunnen ze dat aan? Blijkbaar wel. Er staat wel wat. Cato van Dijck, die vroeger nog wat verlegen en introvert op het podium stond, is als een roos opengegaan. In een zilveren broek en een hoog opgesneden body die daarin verdwijnt heeft ze tegenwoordig een andere uitstraling. Ze spreekt nu ook het publiek toe: "Go deeper down into this club." Het repertoire is heel divers, maar er zijn wel duidelijk blues-invloeden te horen en ze gebruiken veel effect op stem en gitaren. De muziek is psychedelisch en brengt je in hogere sferen. Op DTRH heeft bijna alles een hoog elektronisch gehalte. Zo ook My Baby.

My Baby © Paul Thijssen

Na My Baby is Celeste aan de beurt op Hotot. Ze heeft een mooie stem, maar staat enigszins emotieloos op het podium. Jammer genoeg weet ze het niet over te brengen en het geluid staat erg hard. Na een paar nummers wordt het wat saai en lonkt de volgende band weer.

Tijd voor iets anders: postpunk uit Zuid-Londen van Dry Cleaning. Zangeres Florence heeft een diepe donkere stem, maar ook zij is niet overtuigend. De tent van Fuzzy Lop is maar halfvol. Dry Cleaning lijkt hiermee een vreemde eend in het konijnenhol te zijn.

Een naam als Thom Yorke trekt natuurlijk wel wat publiek naar het veld van Hotot. Iedereen is nieuwsgierig naar de nieuwste creaties van deze frontman van Radiohead. Het is een waar avontuur, ook voor hemzelf blijkbaar. Hij repeteert er lustig op los met gitarist Johnny Greenwood en drummer Tom Skinner. Ze wisselen vaak van instrumenten. De muziek van The Smile is een combinatie van postpunk, alternatieve rock en afrobeats. Een verrassende experimentele sound en soms zelfs easy listening. Moeilijk te classificeren.

Ook Moderat is een publiekstrekker. Dit Berlijnse elektronische muziekcollectief mist één man op het podium, maar dat is niet te merken. Ook met z’n tweeën weet Moderat de Teddy Widder-tent op z’n grondvesten te laten schudden. De tent is te klein. Het publiek staat zelfs rondom de tent te dansen en te genieten.

Moderat © Paul Thijssen

De afsluiter van deze tweede dag in De Groene Heuvels is de virtuele Britse band Gorillaz. Het veld bij Hotot stroomt volledig vol. Mensen zitten als sardientjes in een blik in spanning af te wachten. Dit wordt beloond met een visueel spektakel op de grote schermen naast het podium. Gorillaz is een duidelijke headliner en zet een overtuigende show neer.

Dag 3 – Zondag 3 juli

Na alle indrukken van de afgelopen twee dagen komt het publiek tot rust en bezinning bij het optreden van de Pakistaanse zangeres Arooj Aftab in Fuzzy Lop. De dag is nog jong, de tent vult zich langzaam aan met slaperige koppies. Zangeres Arooj zet in en het publiek wordt stil. Kippenvel van haar stem. Het publiek is laaiend enthousiast. Menige luisteraar krijgt tranen in de ogen. Samen met de gitarist en bassist maakt ze er een intieme belevenis van. Arooj Aftab heeft voor het nummer Mohabbat een Grammy gewonnen. En terecht. Dit was een hele mooie start van de laatste dag en wat mij betreft het hoogtepunt van DTRH22.

Celeste © Paul Thijssen

Aansluitend op Arooj speelt Dub Inc. op het podium van Hotot, maar gezien de drukte, de afstand en het volgende optreden van Whispering Sons in de Fuzzy Lop is op en neer pendelen geen optie. Je mist dus ook wel eens wat. Gelukkig maakt Whispering Sons dat helemaal goed. Belgische bezoekers zijn trots op deze band uit het Belgische Limburg. Het podium waarop ze spelen wordt met de jaren groter. Maar toch zijn ze in de Fuzzy Lop nog goed bereikbaar. De tent is redelijk vol, toch is het eenvoudig om naar voren te gaan. Fenne Kuppens kijkt indringend de zaal in, maar kijkt je nooit echt aan. De donkere en zware tonen van deze postpunkband zorgen voor een adrenalinestoot bij zowel het publiek als bij Fenne. Een fijne energieboost op deze laatste dag.

Whispering Sons © Hans van Wijk

Deze dag staat in het teken van de line-up in de Fuzzy Lop. Ik laat de twee grotere podia even links liggen. Enerzijds vanwege de drukte die te verwachten valt bij Goldband, Eryka Badou en The War on Drugs. Anderzijds vanwege de vermoeidheid, die na twee lange dagen z’n tol eist.

Op de helling bij de Fuzzy Lop vleien meerdere mensen zich neer bij een boom om van daaruit het optreden van Stikstof te aanschouwen. Het publiek past nauwelijks in de tent en de tent barst bijna uit zijn voegen. Deze hiphop-formatie, ook weer van Belgische bodem, bestaande uit de drie mc’s, Jazz, Zwangere Guy en Astrofisiks, maakt er een feestje van.

De dag in de Fuzzy Lop wordt afgesloten door Amyl & The Sniffers. Een punkband uit Melbourne die niet zou misstaan naast Motörhead. De stem van frontvrouw Amy Taylor is schel en rauw. Bijna agressief. Zo gedraagt ze zich ook op het podium. “Fuck you!” schreeuwt ze herhaaldelijk. Gewoon echte punk met veel energie! Het publiek kan nog even lekker springen en uit z’n dak gaan. Althans, degenen die nog energie over hebben.

Down The Rabbit Hole 2022 heeft de afwezigheid van afgelopen jaren goedgemaakt en met z’n allen kunnen we ons weer verheugen op editie acht in 2023; 30 juni t/m 2 juli 2023….zet maar vast in je agenda.

Amyl & The Sniffers © Hans van Wijk

St. Vincent © Hans van Wijk

Phoebe Bridgers © Hans van Wijk

Erikay Badu © Hans van Wijk