Chaotische donderpreek van Mauro
Mauro Pawlowski is een muzikant met veel gezichten en evenveel samenwerkingen. Deze avond van Hemelvaart treedt hij solo op in de Lutherse Kerk in Nijmegen-Oost. Hoe brengt hij het er vanaf in zijn eentje?
Stichtelijke teksten spreken je toe als je binnenkomt in de Lutherse Kerk: “Een vaste burcht is onze God”. Binnen hangt een gemoedelijke sfeer, over een kleine bar, stoelen in theateropstelling en Mauro die een praatje houdt met de organisatie. De artiest dankt zijn bekendheid vooral aan zijn verleden in de bands Evil Superstars, in de jaren negentig, en dEUS en het publiek bestaat voornamelijk uit veertigers en ouder.
Ballades en experimenten
Nadat de kerkdeuren dichtgaan, begint het optreden in een vreemde, serene sfeer. De hoed gaat op bij Mauro en hij begint met het rustige We Built This City. Hierna draait hij het echter 180 graden om en gaat hij tekeer met fluit en een soort fietshoorn. Hij wijst verward naar schaduwen op het plafond en rent over het podium. Niet dat het publiek dat erg vindt; dit experimentele intermezzo ontvangt ook gewoon een applaus.
Deze twee kanten blijven continu afgewisseld worden door het optreden heen, waarbij de experimentele nummers eerder vervreemden dan fascineren. Een enkele keer raken de twee kanten elkaar: bij het spoken-wordachtige Viel zo graag samen, dat hij schreef samen met de Vlaamse schrijver Peter Verhelst. En ook bij BABY, waar – uit de experimentele geluiden – ineens een heel spannend nummer ontstaat.
One-man-band
De akoestiek is in het begin nog wat vervreemdend: direct en persoonlijk, maar bij de wat zwaardere nummers ook galmend en hol. Gelukkig verbetert dit wat na de eerste paar nummers. Iets wat Mauro zelf lijkt in te stellen op de laptop die naast hem op het podium staat.
Hij begeleidt zichzelf vooral op gitaar en bas, en gebruikt daarnaast veel soundscapes die van de computer komen, of zet bij Secret Guitar een elpee op van zichzelf om een duet met zichzelf te spelen. Dit geeft soms grappige effecten, zoals de vogelgeluiden tijdens de ballade At The Forest's Edge, maar zorgt er ook voor dat hij vaak chaotisch over het podium moet rennen om weer een nieuwe soundscape aan te zetten.
Donker en grappig
Ondanks dat Mauro met een wat hese stem zingt – hij geeft aan wat verkouden te zijn – klinkt zijn stem vol en overtuigend. Hij weet aan ieder nummer een donker zwoel randje te geven, zoals bij de covers Zeg ben jij bang voor mij van Wil Tura (!) en Let The Music Play van Barry White. Ook de teksten zijn donker; van het tweede nummer Anneliese Michel dat draait om bezetenheid door demonen of het eerder genoemde Secret Guitar dat overgaat in het Duivelspaard, over een meisje dat steeds dieper de hel in zinkt. “Dan geef ik de duivel mijn lijf en macht” zingen in een Lutherse kerk is daarentegen ook wel weer grappig.
Mauro maakt nog meer grappen tussen de nummers door en verwerkt ze in liedjes, zoals de oneliner “Alles heeft een einde, behalve de worst. Die heeft er twee”, in Terug naar Limburg. Het is alsof je kijkt naar een optreden van Nick Cave en Hans Teeuwen in één persoon. Soms overtuigend, maar vooral chaotisch. Eerlijk gezegd heeft deze recensent betere optredens van Mauro Pawloski gezien, maar al met al levert het een vermakelijke en intrigerende avond op.
