Kleine ruimte met heel veel ideeën

In een kleine ruimte aan de Waalkade, vlakbij de Bastei, zit sinds april vorig jaar een galerie voor hedendaagse kunst verstopt: Singular-Art. De galerie is van Emiel van der Pol, een jonge galeriehouder die eerder tien jaar bij TORCH Gallery in Amsterdam werkte. Nu heeft hij een visie voor zijn eigen galerie, in de stad waar hij opgroeide.

Van Dale definieert ‘singular’ als ‘bijzonder, uitzonderlijk’ en ‘ongewoon, vreemd’. Het concept van Singular-Art is dan ook duidelijk anders dan dat van de meeste galeries die ik ken. De ruimte is – voor een plek om kunst te tonen – erg klein, de muren zijn niet wit maar donkerblauw en bovenal: Van der Pol toont op dit moment slechts vier kunstwerken, van vier verschillende kunstenaars. Vier werken die niet bij elkaar horen omdat ze dezelfde maker hebben of omdat ze over hetzelfde onderwerp gaan… nee, de gemene deler is gewoon dat het vier goede kunstwerken zijn.

Rondleiding

Omdat Van der Pol zo weinig werk tegelijkertijd laat zien, neem je ook langer de tijd om goed te kijken. En dat is precies de bedoeling. Het kunstwerk staat hier dus echt centraal: het wordt zonder context getoond, los van andere werken van de maker en zonder uitleggende tekst. Bij de selectie van het werk zijn de persoonlijkheid en de ideeën van de kunstenaar wel heel belangrijk voor Van der Pol. Hij heeft hij echt iets te vertellen over het geëxposeerde en dat doet hij dan ook: vaak leidt hij zijn bezoekers persoonlijk rond.

Zo geeft hij wat achtergrondinformatie bij het werk van Meg Forsyth. Het schilderij is een gebalanceerd geheel van schijnbaar abstracte vormen, die echter gebaseerd blijken op instrumenten die bij operaties gebruikt worden. Specifieker: het zijn instrumenten om in een schedel te boren. Iets anders dat aan de muur hangt is een kleine, poëtische sculptuur van Jean-Philippe Paumier. Het is handgemaakt glas gevuld met honing. Het glas heeft de vorm van een liggende acht: het symbool voor eeuwigheid.

Drie van de vier kunststukken in de galerie stammen uit 2018. Er is één vreemde eend in de bijt: een bijzonder werk van Hans van Haalen uit 1991. Van Haalen baseerde het op vooraf door hem vastgelegde regels: een bepaalde kleur mag alleen gebruikt worden in combinatie met een andere kleur, of een bepaalde vorm moet altijd zoveel centimeter boven een andere vorm staan. Zich houdend aan dit soort regels bouwt hij zijn werk op. In eerste instantie lijkt het een schilderij, maar het is eerder een collage: op een groot deel van het werk zijn stukjes schilderdoek over de verf heen geplakt. Het vierde kunstwerk, een muurinstallatie die speelt met de perceptie van de beschouwer, is van Coen Vernooij.

Vast én flex

Solotentoonstellingen maakt Van der Pol niet; volgens hem is het gevaar van een solo dat je, naast een aantal goede stukken, de tentoonstelling vertroebelt met minder goed werk. Daarom kiest hij liever de beste werken van een kunstenaar om te laten zien. En het geeft dus ruimte om meerdere kunstenaars tegelijkertijd te exposeren. Zij moeten dan wel een ander naast zich dulden.

Met een aantal kunstenaars werkt hij op vaste basis, maar verder verloopt het organisch: “Als er morgen iemand op de stoep staat met iets goeds, kan ik het meteen laten zien.” Een combinatie van vastigheid en flexibiliteit dus, omdat dat de beste kunst oplevert. Van de huidige presentatie is Meg Forsyth de enige met wie Van der Pol tot nu toe regelmatig heeft gewerkt. Zo liet hij haar werk in december zien op This Art Fair in Amsterdam, de eerste kunstbeurs waar hij Singular-Art presenteerde.

Singular-Art, op de Waalkade 72, is te bezoeken op donderdag tot en met zondag van 10.00 tot 18.00 uur, en op afspraak. Het huidige kunstkwartet is te zien tot en met 8 februari. Op 16 februari opent een nieuwe tentoonstelling: Les copains d’abord, met een selectie werken van Tsjechische kunstenaars, uitgenodigd door de Nederlandse kunstenaar Roel van der Linden.